BOŞ

Yine döndük dolaştık aynı noktaya geldik, hesapsız bir ayrılık, hiç bir şey düşünülmeyen bir dönem, yalnızlık korkusuyla etrafa saldırma, acıyı dindirmek için başkalarına acı verme girişimleri, sevgiliye özlem, çare arayışları, sonuçsuz kalan girişimler, tekrar dışa vurma ve kocaman bir yalnızlığın orta yerinde bekleyen bir adam.
Dün yine kendime sövdüm durdum, 4 kadın birden ve bu kadınlar bana değer verirken ben hiç birine zerre kadar ilgi göstermeden kendi acılarım uğruna onlarla vakit geçirip çıkıp gidiyorum estiğinde ama bu ben değilim hiç bir zaman böyle olmadım şimdi de olmamalıyım.

Üniversitedeyken ben en sevgili sevgilimdi yalnızlık. Rakım ve ben bir tek onu severdik çünkü bir tek o karışmazdı bize.
Sevgilileeer sevgililer...
İlk önce Rakı'mdan ayrıldım, sonra en sevdiğim sevgilimden. Yerini dolduran o güzellik ile mukayese etmeye bile fırsatım olmadı bir gün. Ne büyük bir hata yaptığımı tekrar ona dönüp yeniden ona alışmaya çalışırken anladım ama o bana sırtını dönmüştü.

O zamanki kırılganlığımdan olsa gerek bende üzerinde fazla durmadım, onun yerine koyabileceğim birilerini aradım hep. Bazen işe yaradı, bazende orta yerde beklerken buldum kendimi.
Her şeyi erkenden ve hızlıca yaşamak böyle bir şey galiba. Şimdi her hangi bir şeyden haz almak için ona ulaşmaya çalışmaktan daha çok yoruyorum kendimi.

Artık bekleme zamanı galiba, artık kontrolü bırakıp, rüzgarın nereye götüreceğini görme zamanı.
Ben mi? Bunu yapabileceğimi hiç zannetmiyorum, kaldı ki ne kadar denediysem de olmadı, olmuyor, illa kendimi bir şeylere dahil edeceğim, illa uğraşacağım illa birileri üzülecek ben dahil.

Keyifsizim, hemde çok.
Sonra devam ederim...